MĄdroŚĆ niepoznana

Chcąc poruszyć ten temat, zacznę od pewnej niedawnej sprawy. Moja osiemnastoletnia kuzynka przechodzi kłopoty sercowe. Jak wiadomo – cierpi i wzdycha. I ma pretensje do mnie, że jej nie wspieram. Ależ wspieram. Jestem przy niej, pocieszam. Ale trudno mi służyć komuś pocieszeniem niekoniecznie zgodnym z moimi przekonaniami, byle tylko spełnić oczekiwania tej drugiej strony. Cóż mogę młodemu dziewczęciu powiedzieć, skoro sprawa z danym chłopakiem przekreślona i na happy end nie ma co liczyć? Przecież w tym przypadku nie powiem jej, że ma o niego walczyć, bo zwyczajnie nie ma o co. Słowa „zapomnij o tym, niedługo pojawi się ktoś inny, lepszy” – wydają się być okrutne. A taka właśnie prawda. Skąd o tym wiem? Ano stąd, że sama miałam tyle lat, co ona i sama przeżyłam podobne chwile. I tak samo cierpiałam i naiwnie wierzyłam, że da się cofnąć czas…

Szczerze mówiąc, tak z lekkim uśmieszkiem patrzę na te do nieprzytomności zakochane pary nastolatków, którzy deklarują sobie miłość po wieczność. Nie to, że nie wierzę w miłość, która potrafi przetrwać tak długo. Po prostu wiem, że w większości przypadków to się nie udaje. Skąd to wiem? Bo patrzę na to z perspektywy czasu. I nie chodzi tylko o moje osobiste doświadczenia. Po prostu zdaję sobie sprawę, że kiedy człowiek jest zakochany, to świata nie widzi poza tą jedną osobą. A uczucia i emocje młodych ludzi należy mnożyć przez tysiąc.

Teraz, kiedy przeżyłam już swoje i patrzę na to wszystko z pewnej odległości, zrozumiałam, że związki się kończą. I tyle. Potem przychodzą kolejne i znowu się kończą. To może trwać bez końca. I szczerze mówiąc, myślę, że nie powinno się zakładać przy każdym związku, że to na całe życie. Choć jest tu pewna sprzeczność, bo kiedy człowiek kocha, to chce tej jednej tylko osoby i nie chce jej stracić – więc teoretycznie chce być z nią już na zawsze (nawet jeśli jeszcze nie planuje przyszłości). Będąc jednak parszywą realistką muszę zauważyć, że kiedy jesteśmy młodzi i mamy kawał życia przed sobą, nie powinniśmy zakładać, że akurat ta konkretna miłość będzie wieczna. People come and go. So does love. Taka jest prawda. 

Ale to tylko jeden przykładowy aspekt tematu, który chodzi mi po głowie. Przytaczając przykład zakochanej, cierpiącej kuzynki – chciałam przedstawić, jak bardzo jesteśmy przekonani o swojej ‘mądrości’ nie doszedłszy nawet do etapu, w którym możemy na życie spojrzeć z perspektywy doświadczenia. Mówię ‘my’, ponieważ ja też tak miałam, każdy tak ma. To się zaczyna w okresie dorastania, kiedy ‘młodziaki’ przeżywają nieszczęsny okres buntu i są przekonani, że wszystko wiedzą. Ale nie o tym okresie chcę pogadać. Najbardziej zakręcony wydaje mi się czas wchodzenia w dorosłość (ale nie dojrzałość!) - gdzieś ostatnie lata szkoły średniej. Wtedy już jesteśmy przekonani o swojej dorosłości. Szczególnie w czasach, kiedy siedemnastolatki mają już za sobą morze wódki, bezkres seksu i kilometry wymiocin… Ok., o alkoholu wiemy sporo. Ale co z tego, skoro nie zdążyliśmy się jeszcze na własnych doświadczeniach niczego nauczyć? A to naprawdę nie jest możliwe, bo wymaga lat. LAT. I możliwości spojrzenia na wszystko z boku. To dlatego dorośli (bardziej wiekowi ludzie) tak się wymądrzają. Bo oni wiedzą naprawdę. Patrzą na te młodzieńcze bolączki z dystansem i zrozumieniem. Dlatego myślę, że warto czerpać z ich doświadczenia. Przynajmniej dopóki sami nie przeżyjemy jeszcze paru lat ‘katuszy’ i powoli nie zaczniemy ‘separować się’ od pewnych emocji, rozczarowań i żalu.

I dlatego wiem, że moja urocza, inteligentna i śliczna kuzynka przeżyje jeszcze nie jedną miłość. Być może kilka się skończy, być może szybko znajdzie się taka, która się nie skończy… Ja wiem, że nie ma co żałować, bo przecież jej życie dopiero startuje.