w zawieszeniu

Lubię czasem wystawać w oknie. Nawet często mi się zdarza. Praktycznie za każdym razem przechodząc obok okna, zatrzymuję się, żeby popatrzeć. Niczemu się nie przypatruję, nikogo nie czekam. Po prostu stoję i patrzę. Może i mój widok z okna jest dość ograniczony. Może i nic się nie dzieje, ale ja właśnie na tę nicość lubię patrzeć. Na ten niewielki kawałek świata, który nie ma pojęcia o moim istnieniu. Na sklep z farbami naprzeciwko. Na Nostromo, które chyba już od dawna nie funkcjonuje… Na puste martwe samochody zaparkowane wzdłuż trawnika. Na wielką jemiołę przyrośniętą do gałęzi dwadzieścia metrów nad ziemią. Tyle ludzi tędy przechodzi i nikt nawet nie wie, że tu wisi taka jemioła… Że ja stoję i patrzę. Bez wyrazu. Bez emocji. Tak dla samego patrzenia. Na te odległe światła ulic. Domów.. Jest wieczór. Czasem przejedzie samochód. Przejdzie jakiś człowiek. Właściwie postać, bo przecież nie widzę dokładnie… Szybki krok pani na obcasach..
Głośna dyskusja podchmielonych panów… Samotne dźwięki zabijające ciszę. Tę ciszę, która brzmi tak pięknie. Tak spokojnie. Idealnie. A przecież mieszkam na jednej z najbardziej ruchliwych ulic w mieście. A teraz… nie ma nic. Tylko moje oczy wbite gdzieś w przestrzeń... Powoli staję się częścią tej nicości. Tej pustki. Chyba tego potrzebuję. I dlatego tak często wpatruję się w to okno. Żeby poczuć się jak kolejny stały element krajobrazu. Jak ta jemioła. Jak coś, co jest tu od zawsze, ale nie ma większej wartości.
To nie jest melancholia, to sentyment. Niespokojna dusza najbardziej potrzebuje chwili kontemplacji. Wyciszenia, uziemienia. Najcenniejsze są właśnie te chwile, kiedy odrywam się od rzeczywistości, od nerwów, radości, żalu i uśmiechu. Od wszystkich emocji. Lubię być ciszą.